دلم از  شوق آن تن رفت از دست

تن او رونق مهتاب بشکست

تن او خرمنی بود از گل یاس

دلم افتاد از شوقش به وسواس

گل من دلبرانه تاز میکرد

لبش را غنچه آسا باز میکرد

بر آن بودم که در پایش بمیرم

ز وصلش داد هجران را بگیرم

بدو گفتم که : ای ماه شب افروز

که از روی تو یابد روشنی روز

مرا از دوریت بی تاب کردی

کجا بودی ؟ دلم را آب کردی

کجا بودی که بیبنی شام تارم

گهر ریزان دوچشم اشکبارم؟

گواهم مرغ شب در زاری من

قمر اگاه از بیداری من

ز گفتارم دو چشمش شد غم آلود

گل رویش ز اشکش شبنم آلود

بگفت : ای بی خبر از شهر رازم

کجا بودت خبر از سوز وسازم؟

که منهم در غمت بیتاب بودم

ز گریه در میان آب بودم

بگفتم : روز من بد تر ز شب بود

هم  هر شب شب میان سوز تب بود

به پاسخ گفت : یار گرم گفتار

سخن ازحال گو بگذشته بگذار

بگفتم : با وصالت غم ندارم

بگفتا : منهم از تو کم ندارم

بگفتم : بوسه باشد مطلب من

بگفتا : این تو و اینهم لب من

بدو گفتم : چه نوشم در جوانی ؟

بگفت: از لعلم آب زندگانی

بگفتم : درد هجران را دوا کن

بگفت : از وصل  کامت را روا کن

بت افسونگر من ناز ها کرد

 میان ناز ها کامم روا کرد

در اغوشم  بمستی رفت در خواب

چو طاووسی که آرامد به مهتاب

چه خوش باشد که بعد از انتظاری

بها میدی رسد امیدواری